Skuggi jarðarinnar (alskugginn) nær um 1,4 milljón kílómetra út í geiminn, langt út fyrir braut tunglsins. Skugginn mjókkar þegar fjær dregur jörðu, og í fjarlægð tungls er þvermál hans að meðaltali 9200 km eða 2,6 sinnum þvermál tungls. Á göngu sinni um jörðina fer tunglið oftast norðan eða sunnan við skuggakeiluna, en stöku sinnum gengur það inn í skuggann.
 
    Tunglmyrkvar sjást frá hálfri jörðinni í senn, það er að segja þeim helmingi jarðar sem snýr að tungli þegar myrkvinn verður. Það heitir almyrkvi á tungli ef tunglið gengur allt inn í skugga jarðar, og er þá átt við alskuggann, þar sem ekki sést til sólar. Frá tungli að sjá myndi sól þá vera almyrkvuð, hvar á tunglinu sem athugandinn væri staddur. Engir tveir tunglmyrkvar eru eins, því að það daufa ljós sem lýsir tunglið upp þegar það á að heita almyrkvað er misjafnlega bjart og litur þess dálítið breytilegur þótt venjulega gefi það tunglinu rauðleitan blæ. Daufa ljósið er sólarljós sem farið hefur gegnum lofthjúp jarðar og dreifst inn í jarðskuggann. Séð frá tunglinu myndi lofthjúpurinn sjást eins og upplýst rönd kringum dimma jörðina. Röndin er venjulega rauðlituð af sömu ástæðu og sólin er oft rauðleit við sólarupprás og sólsetur þegar geislar hennar hafa farið langa leið gegnum lofthjúpinn.

    Almyrkvar eru misjafnlega langir. Fer það aðallega eftir því hvaða leið tunglið fer gegnum skugga jarðarinnar, en breytileg fjarlægð tungls og sólar skiptir einnig máli. Ef tunglið fer nærri miðju skuggakeilunnar verður myrkvinn tiltölulega langur, en ef það heldur sig nærri rönd skuggans varir myrkvinn skemur. Lengst getur almyrkvi staðið í 1,8 stundir (107 mínútur).  Leið tunglsins gegnum skuggann hefur jafnframt áhrif á það hve dimmt tunglið verður; það verður þeim mun dekkra sem það fer nær miðju skuggans. Skýjafar við rönd jarðar frá tunglinu séð hefur einnig áhrif á það hve mikið sólarljós dreifist inn í skuggann. Loks geta eldgos haft veruleg áhrif ef mikið af fíngerðri ösku kemst upp í háloftin og deyfir sólarljósið á leið þess inn í skuggann. Eftir eldgosið mikla í fjallinu Pinatubo á Filippseyjum árið 1991 hélst svifmökkur í háloftunum í marga mánuði. Fyrsti almyrkvi á tungli eftir það eldgos var í desember 1992. Sá myrkvi var svo dimmur að tunglið sást varla, og var eldgosinu kennt um.

    Almyrkvar á tungli  sjást að meðaltali á tveggja til þriggja ára fresti frá hverjum stað á jörðinni. Nánari upplýsingar um tíðni myrkva er að finna í annarri grein.


Þ.S. 20.2. 2008. (Að hluta úr eldri greinum á þessu vefsetri.)